THIEPVAL MEMORIAL

🌺 Thiepval – een plek waar stilte luider spreekt dan woorden

Thiepval was een van de eerste oorlogsmonumenten die ik Je weet dan niet precies wat je moet verwachten, maar toch voel je dat het iets bijzonders zal zijn. Het dorpje ligt verstopt tussen de glooiende, groene heuvels van het noorden van Frankrijk. De omgeving van Noord Frankrijk ademt rust, alsof het landschap zelf nog altijd zachtjes uitademt na alles wat daar gebeurd is. Het was stil — geen verkeer, geen stemmen. Je voelt hier meteen dat dit geen gewone plek was, dat de stilte hier een eigen betekenis had.

Boven alles uit verrijst het Thiepval Memorial. Majestueus in zijn aanwezigheid, maar ook ingetogen in zijn boodschap. De enorme rood-witte stenen bogen, de monumentale poorten, de strakke lijnen…Het ontwerp van Sir Edwin Lutyens doet niets om indruk te maken, en maakt daardoor juist zó veel indruk. Het werd in 1932 onthuld, als eerbetoon aan meer dan 72.000 soldaten die tijdens de Slag aan de Somme zijn omgekomen en nooit een bekend graf hebben gekregen. Als je dichterbij komt, zie je de muren. Geen kale vlakken, maar duizenden namen. Eindeloze rijen, zorgvuldig  in de steen gegraveerd. Onbekende mannen in de geschiedenisboeken, maar ieder van hen heeft bestaan. Ze hadden een stem, een huis, geliefden en toekomstdromen.

Vanaf de heuvel waar het monument staat, keek ik uit over het voormalige slagveld. De horizon leek eindeloos, vredig, haast lieflijk. Toch is het moeilijk te bevatten dat hier ooit één van de bloedigste veldslagen van de Eerste Wereldoorlog woedde. Op 1 juli 1916, de eerste dag van de Slag aan de Somme, verloor het Britse leger bijna 60.000 mannen. Een cijfer dat ik kende uit boeken — Maar op die plek kreeg het betekenis. Het werd tastbaar, menselijk. In gedachten zag ik niet langer getallen, maar jonge gezichten, jeugdfoto’s, brieven naar huis.

Thiepval is geen plek die je “even bezoekt” zoals je een stad of museum aandoet. Het is een plek die je vertraagt, die je dwingt je adem in te houden en je gedachten te laten landen. De stilte is hier geen leegte, maar aanwezigheid. Terwijl ik daar stond, omringd door velden die in de zomer vol klaprozen en margrieten staan, voelde ik iets wat moeilijk in één woord te vatten is: een mengeling van verdriet om verloren levens, dankbaarheid voor de offers die zijn gebracht en diep respect voor de herinnering aan allen die nooit terugkeerden. Zelfs de vogels leken zachter te zingen. Iedereen, jong en oud, is hier stil. Heel indrukwekkend.

Thiepval herinnert je eraan hoe kwetsbaar vrede is — en hoe belangrijk het is om te blijven herdenken, niet uit gewoonte, maar uit besef. Het leert je dat stilte niet het einde van een verhaal is, maar soms de enige manier om te luisteren naar wat ooit is geweest én wat nooit vergeten mag worden.

Yvonne 

Deze blog is onderdeel van mijn persoonlijke reis door Frankrijk, waarin ik niet alleen de schoonheid van het land wil ontdekken, maar ook de verhalen die eronder schuilgaan.